توانایی و انگیزه توجه اشتراکی، منحصر به نظام شناختی انسان است و پیش نیاز تحول زبان و تعاملات اجتماعی پایه، نظیر درک هیجانات، مقاصد، باورها و دیدگاه های دیگران به شمار می رود. نارسایی توجه اشتراکی، یکی از زودرس ترین شاخص های طیف اختلالات اوتیستی است. از این رو، شناسایی ماهیت و معرفی شیوه های ارزیابی و نوپروری این نارسایی، اهمیت بسزایی در فعالیت های بالینی و پژوهشی اختلالات اوتیستی دارد. این کتاب از سه فصل تشکیل شده است. فصل اول، به مبانی توجه اشتراکی و ارتباط آن با اختلالات اوتیستی می پردازد. فصل دوم، شیوه های ارزیابی و تشخیص نارسایی های توجه اشتراکی را معرفی می کند. قسمت اعظم این فصل، از شیوه ی اجرا و نمره گذاری "مقیاس های روابط اجتماعی نخستین" (پیتر ماندی و همکاران، 2003) اقتباس شده است. فصل سوم، روش درمان نارسایی توجه اشتراکی، مبتنی بر "راهنمای درمان توجه اشتراکی و بازی های نمادین" (کاساری و همکاران،ب2006) را مرور می کند. با کمک این فصل می توان اهداف رفتاری مداخله را گام به گام تنظیم و اجرا نمود.
