گابریل گارسیا مارکز شعری دارد در رثای «ارنستو چه گوارا» به این مضمون که: مرد افتاده بر زمین، مرده، یکی فریاد می زند دلاور برخیز و دلاور بی حرکت می ماند.دو، سه، ده هزار نفر فریاد می زنند، برنمی خیزد.اما همه می خواهند، برمی خیزد. نخستین کس را می بوسد و به راه می افتد. چه گوارا را شاید به عنوان نماد اعتراض بر هر پرچمی بنشانند، اما نگاه انسانی و مهربان اوست که همه را می خواند...