روشن است که مشخصات و ساختار نهادهای قانونی اداره کننده شهر، از کشوری به کشور دیگر تفاوت دارد و هر جامعه ای با توجه به ساختار اقتصادی، اجتماعی و سیاسی خود، تعریف یا تلقی ویژه ای ار مدیریت شهری دارد. با این حال مطالعه تطبیقی قوانین حوزه شهری سایر کشورهای جهان و آشنابی با مقررات و شیوه های اداره کلان شهرها و وجوه اختلاف و تشابهات آنها با یکدیگر موجب اعتلای تدوین قوانین مربوط به حوزه شهری در کشور خواهد شد.
بهره گیری از تجارب موجود در سطح بین المللی، در عین توجه به الزامات فرهنگ بومی، از جمله اقدامات اولیه و ضروری است. مرکز مطالعات و برنامه ریزی شهر تهران به منظور دستیابی به سازوکارهای قانونی و کارآمد، برای بهبود وضعیت اداره شهرهای کشور با استفاده از تجارب کشورهای پبشرفته و بررسی قوانین کلان شهرهای منتخب دنیا از لحاظ عوامل و متغیرهای موثر بر عملکرد مدیریت شهری مانند عوامل برون سازمانی به خصوص عوامل حاکمیتی، تصدی گری و عوامی درون سازمانی مانند ساختار داخلی، وظایف، اختیارات، منابع درآمدی و سایر مولفه های تشکیل دهنده قوانین فعلی حاکم بر شهرداری های جهان، ترجمه «قانون خودگردانی محلی توکیوا» را به پیشگاه پژوهشگران، مدیران و تصمیم سازان عرصه مدیریت شهری تقدیم می کند.
فهرست
نهادهای عمومی محلی عادی
فصل اول: قواعد عمومی
فصل دوم: سکنه
فصل سوم: آیین نامه ها و مقررات
فصل چهارم: انتخابات
فصل پنجم: مطالبات بلاواسطه
فصل ششم: مجمع
فصل هفتم: اداره امور اجرایی
فصل هشتم: پاداش و دیگر مزایا
فصل نهم: تأمین مالی
فصل دهم: تسهیلات عمومی
فصل یازدهم: رابطه بین دولت مرکزی و نهادهای عمومی محلی عادی یا بین نهادهای عمومی محلی عادی
فصل دوازدهم: استثنائات برای شهرهای بزرگ
فصل سیزدهم: حسابرسی متنی بر قراردادهای حسابرسی خارجی
فصل چهاردهم: مقررات متمم
نهادهای عمومی محلی خاص
فصل اول:
فصل دوم: بخش های ویژه
فصل سوم: اتحادیه های نهادهای عمومی محلی
فصل چهارم: بخش های املاک
فصل پنجم: شرکت های توسعه محلی
