لحیم کاری که یکی از زیرمجموعه های فرآیندهای جوشکاری محسوب می شود، خود به دو گونه ی سخت و نرم تقسیم می گردد. لحیم کاری سخت که بیشتر در جهت اتصال مکانیکی قطعات فلزی به هم مورد استفاده واقع می شود، در دمای بالای ۴۵۰ درجه ی سانتیگراد صورت می پذیرد. با توجه به بالابودن دمای سایر فرآیندهای جوشکاری، برای اتصال دادن قطعات فلزی نازک تر و با دمای ذوب پایین تر،که در دماهای نسبتاً بالا تغییر شکل داده و بعضاً سوراخ شده یا ذوب می گردند، معمولاً از لحیم کاری سخت بهره می گیرند.اما لحیم کاری نرم که موضوع اصلی اثر حاضر می باشد، فرآیندی است که به کمک آن، دو قطعه ی فلزی همنام یا غیر همنام، به وسیله ی فلز واسط دیگری که با آ نها متفاوت بوده و نقطه ی ذوب پایین تریدارد، به یکدیگر متصل می گردند. در این روش اتصا ل دهی فلزات به یکدیگر که برای همه فلزات وآلیاژها ممکن نبوده و به مواد خاصی اختصاص دارد، قبل از اینکه مقاومت و استحکام مکانیکی اتصال صورت پذیرفته مطرح باشد، هدایت الکتریکی آن ها مدنظر است، هرچند که در کنار خصوصیت مزبور،قطعات لحیم شده، در جای خاص خود محکم هم می گردند. بیشترین کاربرد این نحوه ی اتصا ل دهی درتثبیت و ایجاد اتصال الکتریکی قطعات مختلف برقی و الکترونیکی در جاهای موردنظر و به ویژه استقرارآن ها در روی مسیرهای مسی فیبرهای مدار چاپی و حفره های موجود در صفحه مدارهای هزار سوراخ مسی می باشد.
