در سال 1961، در آغاز دهه ای که تمام تلقی گذشته از هنر، در حال دگرگونی بود، تئودور آدورنو نظریه ی زیبا شناسی خود را با این جمله آغاز کرد: روشن است که هیچ چیز مرتبط به هنر، دیگر بدیهی و خود آشکار نیست. حتی شیوه ای که هنر، حداقل از نیمه قرن 19 به بعد، برای برهم زدن سکون اجتماعی اختیار کرده بود، به چالش گرفته شده است و واژه مدرن با آوانگارد دیگر مفهوم قبل را ندارد. اولین چیزی که در مورد هنر امروز در مقایسه با حتی چند دهه گذشته جلب نظر می کند کثرت بی سابقه ی سبک ها، فرم ها، تجارب و برنامه هاست.
