روند شکل گیری فرم تئوری جدیدی درباره ی فرم مطرح می سازد که در اساس بر تنوع و تکرار استوار است. با جداسازی معماری از ماهیت گرایی که برنحوه ی ارتباط ما با محیط پیامون مان تاثیر می گذارد و بسط مفهوم ماده(به گونه ای که ماهیت فیزیکی و غیر فیزیکی آن را در بر گیرد)، فرهم ها ظرفیت ترکیب عوامل و عناصر متعدد( که پیچیدگی های روز افزون محیط پیرامون مان را تجسم می بخشند) را به دست می آورند. علاوه بر این موضوع باعث می شود روند شکل گیری(فانکشن) در فرم های ساخته شده مفهوم ذهنی تلقی شده و صرفا به عنوان محصول رابطه ای علت و معلولی شناخته نشود، بلکه به عنوان پروسه ای عرضی که پارامترهای زیادی در آن دخیل هستند مورد توجه قرار بگیرد، درست مشابه همان مفهومی از فانکشن که در ریاضیات(تابع)، زیست شناسی و یا علوم کامپیوتر استنباط می شود. در این کتاب واژه ی چیدمان به عنوان روندی عرضی تعریف شده است که برقراری رابطه ی متقابل میان فرم، اجزای تشکیل دهنده و بستر آن را میسر می کند. در واقع روند شکل گیری فرم مولفه های تاثیرگذار دیگری را (نظیر تمایل طراح برای القای حسی خاص یا ملاحظات تکنیکی و ساخت) معرفی می کند که فرم یا سیستم های متکی بر مصالح را تحت تاثیر قرار می دهند و به بررسی و تحلیل نحوه ی چیدمان این عوامل در کنار یکدیگر برای پیدایش فرمی خلاقانه می پردازد.
