زمانی که ما طراحان از انسان و طراحی انسانی صحبت می کردیم، توجه کافی به این مهم نداشتیم که موجودی انتزاعی را فرض گرفته ایم. هر چند طراحی انسان محور در زمان خود پیشرفت بزرگ و حتی انقلابی مهم به حساب می آمد، ولی در عمل نشان داد که شرطی لازم ولی ناکافی است.علیرغم آنکه یکسان انگاشتن همه انسان ها در روزگار نژاد پرستی و سلطه استعمار، گامی بس مهم به جلو بود که به نوبه ی خود قابل تقدیر است، ولی بعد ها بر ما روشن شد که در این یکسان انگاری، ناخودآگاه انسان تصور شده، مردی سفید پوست، سالم، میانسال، و پر توان بوده که در شرایط مناسب اقلیمی و در روز روشن به فعالیت و زندگی بیولوژیکی خود می پردازد.
