در سکونت گاه های باستانی، خانه ساختمانی بود که هیچ گونه تاکید مستقیمی بر هیچ یک از بدنه هایش نداشت و از اطراف یکسان به نظر می رسید، خانه ها رو به درون کرده و نسبت به بیرون وضعیتی دافعه داشتند. از زمانی که ساختمان ها به واسطه تناسباتشان، جهات مختلف پیدا کردند، "جلو"، "پشت" و "طرفین" ساختمان ها معنی دار شدند.