معماران کوچک، در تمنای گوهری آسمانی و الگویی این جهانی، باید روی پای خود بایستند، راه خودشان را پیدا کنند، به حرف چیزها گوش دهند، با ساختمان ها گفت و گو کنند، آب را بفهمند، نان را قاب کنند، همسفر باران شوند، به خانه خورشید سر بزنند، از هیچستان بگذرند، در پیرنشین بیاسایند، به حلقه سالکان در آیند، تا به قدمگاه دوست نزدیک شوند.