طبق برآورد سازمان ملل متحد تقریبا بیش از 50 درصد از جمعیت جهان در شهرها و نواحی شهری زندگی می کنند. محیط های شهری به مهمترین سکونتگاه جمعیت جهان تبدیل شده و کیفیت محیط مسکونی در نقاط شهری به یک موضوع مهم برای ساکنان و همچنین، برنامه ریزان شهری، طراحان، مدیران شهری و محققان تبدیل شده است. این اهمیت در شهرهای کشورهای در حال توسعه دوچندان است به طوری که امروزه رشد سریع شهرنشینی و به طور کلی رشد جمعیت در کشورهای در حال توسعه فشارهای زیادی به محیط های شهری و به ویژه نواحی مسکونی وارد کرده است. کیفیت نازل محیط مسکونی میزان قابل توجهی (شاید بیشتر از 50 درصد) از ساکنان نواحی شهری را در جهان در حال توسعه تحت تاثیر قرار می دهد. علاوه بر این، زیرساخت ها و امکانات شهری و به طور کلی کیفیت پایین نواحی محلی هم اکنون از ویژگی های شهرهای کشورهای در حال توسعه است.
