واژه ی تخصصی ذاتا ارزشی و رهیافت جامع توسعه ی پایدار، به عنوان اساسی ترین، عقلایی ترین و مطلوب ترین پیامد آمایش سرزمین، نوعی تلقی یکپارچه و سیستماتیک از ابعاد زیست محیطی، اقتصادی و اجتماعی عامل تغییر( بارگذاری توسعه) در بعد زمان، بر پایه ی حفظ تعادل کیفی محیط، تداوم بهره برداری از منابع و توازن روابط فضایی-کالبدی جامعه و محیط است و چارچوبی راهبردی برای اتخاذ تصمیمات بهینه ی مربوط به بارگذاری و جانمایی طرح ها و پروژه های توسعه و نیز تخصیص کاربری های اراضی فراهم می سازد. تعیین توان بالقوه و شایستگی اراضی جهت تعیین مطلوب ترین نوع کاربری و شرایط بارگذاری و نیز هماهنگ سازی و یکپارچه سازی بعد فضایی-کالبدی سیاست های توسعه ی بخشی، مبتنی بر طراحی، اتخاذ و به کارگیری انواع استراتژی های پایدارسازی و طرح ریزی یک نظام جامع و فراگیر برای فرآیندهای تصمیم سازی، تصمیم گیری و سیاست گذاری توسعه با اتخاذ رویکردهای هیبریدی (تلفیقی) توسعه ی پایدار، برنامه ریزی استراتژیک و آمایش سرزمین است.
کتاب حاضر، درصدد ارائه ی نسخه ای عینی و عملیاتی از مکانیسم پیاده سازی رویکرد پایدارسازی زیست محیطی فرآیندهای توسعه در سطوح بخشی و فضایی- کالبدی، از دیدگاه برنامه ریزی راهبردی-آمایشی سرزمین و بر پایه ی بهره مندی از مدل های پایداری و تکنیک های رایج Modeling است.
